Ο βασικότερος λόγος για τον οποίο οι άνθρωποι νηστεύουν, είναι συνήθως η ανάγκη τους να αποδείξουν στον εαυτό τους και στους άλλους (κάποιοι και στον Θεό) ότι είναι συνεπείς με τα θρησκευτικά τους καθήκοντα.
Κάποιο παράπλευρο επιχείρημα είναι συχνά και το «με την ευκαιρία, ας κάνω κάτι σαν αποτοξίνωση». Έπειτα τρώνε όσα υπάρχουν στη λίστα με τα «επιτρεπόμενα», μη παρακολουθώντας τους εαυτούς τους, αγνοώντας το πόσο και κυρίως, το πώς τρώνε. Η ενδιαφέρουσα πρόκληση που υποβόσκει λοιπόν στη διαδικασία της νηστείας, καταπατάται από το σαρωτικό πέρασμα της λαιμαργίας.
Η λαιμαργία στη ζωή μας δεν εμφανίζεται μόνο στο πεδίο της διατροφής. Βρίσκει έδαφος και επιβιώνει (σαν τους ιούς…) επίσης, στο περιβάλλον των υπόλοιπων τομέων της καθημερινότητάς μας. Αν της το επιτρέψουμε. Ο άνθρωπος μπορεί να είναι αδηφάγος ως προς το κυνήγι της επιτυχίας, του πλούτου, της εξουσίας, του ελέγχου πάνω σε άλλους, της χωρίς διάκριση εκτόνωσης των σεξουαλικών του ορμών. Η αχόρταγη τάση για ικανοποίηση επιθυμιών αλλά και η ικανοποίησή τους εν τέλει όταν συμβαίνει, γεννά ακόμα περισσότερες επιθυμίες. Είναι -για να επανέλθουμε στο διατροφικό- σαν να «ανοίγει» το στομάχι και να ξεχειλώνει τα σύνορά του. Μετά, έρχεται η νηστεία λοιπόν και το ίδιο στομάχι συνεχίζει να είναι ακόρεστο αλλά αυτή τη φορά με την τροφή να είναι νηστίσιμη. Οπότε, καταβροχθίζουμε με ήσυχη συνείδηση…
Ο απώτερος σκοπός της νηστείας, δεν είναι να μη φας π.χ. αυγό γιατί είναι «αμαρτωλό» ή να φας τα νηστίσιμα γιατί είναι «αγνά» και «αθώα», αλλά να εξασκηθείς στον αυτοέλεγχο και να μπορείς σταδιακά να δαμάσεις και τις άλλες σου επιθυμίες. Όχι να τις δαιμονοποιήσεις, να τις καλύψεις ή να τις εξαφανίσεις. Αλλά να δαμάσεις εκείνη τη ζωώδη πλευρά του είδους μας και να ελέγχεις εσύ τα ένστικτα, αντί να σε κοντρολάρουν εκείνα σαν να είσαι τηλεκατευθυνόμενο αυτοκινητάκι. Να έχεις επίγνωση της ανάγκης σου για φαγητό, για σεξ, για επιτυχία, για επαγγελματική ανέλιξη, αλλά να επιλέγεις εσύ πότε, πώς και σε ποιες περιπτώσεις θα δράσεις προς αυτή την κατεύθυνση ή αν θα διοχετεύσεις την ενέργεια αυτή σε κάτι άλλο.
Οι περισσότεροι εκπρόσωποι της Εκκλησίας και πολλοί πιστοί, θεωρούν το σώμα αμαρτωλό, άνευ αξίας, υποδεέστερο του πνεύματος και άλλα. Το θέμα δεν είναι να καταδικάσουμε το υλικό μας μέρος. Έχει σκοπό η ύπαρξή του και έχει τη δική του συμβολή στον αγώνα εξέλιξης της ανθρώπινης φυλής. Το θέμα είναι να μπορέσουμε να το χειριζόμαστε εμείς και όχι να χειρίζεται αυτό εμάς. Να λαμβάνουμε εμείς αποφάσεις και όχι οι ενορμήσεις μας, οι φόβοι του μυαλού για την εξάλειψη του σώματος(θάνατος), η κλίση μας προς τη μόνιμη επιδίωξη της ευχαρίστησης μόνο κ.λπ.
Όταν η νηστεία συνοδεύεται από λαιμαργία, ακυρώνεται. Η ουσία της είναι η δοκιμασία. Η πρόκληση είναι στην αύξηση του αυτοελέγχου. Και σταδιακά, ο αυτοέλεγχος αυτός να μη γίνεται καταπιεστικά, να μη συνοδεύεται από «σκάσιμο» και δυσφορία(γιατί έτσι, απλώς θα φέρνει ένα ξέσπασμα μετά), αλλά να συνυπάρχει με αυτοκυριαρχία και συνειδητοποίηση των δυνάμεων που αποκαλύπτονται μέσα εντός.
Αυτές τις δυνάμεις μας καλούμαστε να "δούμε". Με όποια νηστεία ή με όποιον άλλο τρόπο επιλέγει καθένας μας. Και να μάθουμε -στη συνέχεια της διαδρομής- να χειριζόμαστε αυτές τις δυνάμεις ορθά.
AUTHOR : Ανθη Ψωμιαδου
.
